1 de mayo de 2014

¿A qué hora sale? (Un añu después)

Fae un añu nun tenía ni idea de lo que era un VTR o una escaleta. Nun sabía que podía hablar tan fino delante de un micrófono ni que 30 segundos puen ser a la vez un instante y una eternidad. Fae un añu nun me importaba, en exceso, que la cobertura de los datos móviles fuera débil; pensaba que Premier yera la liga inglesa y creía que ya lo había visto todo en esta profesión. Pero no. Fae un añu comencé a aprender que me faltaba conocer a unos cuantos compañeros fuinucos y a unos muchos maravillosos.
El Primero de Mayo de 2013 cumplió con su esencia y me dio trabajo, mucho. A veces frustrante y a veces gracioso, bonito, emocionante, sobretodo caleyeru (me sigue dando). Fue un añu duru y excitante. Necesité y tuve palmadas de aliento. Necesité y tuve silencios cómplices con mi indignación. Necesité y tuve regañinas con cariño. Y a lo mejor no necesité pero desde luego tuve alguna bronca de las de órdago. No sé si necesitaba amigos pero en estos 12 meses han salido proyectos de amistad que parece que estuvieran esperando a la puerta para entrar. Lo que seguro, seguro que tuve, en este año, fueron compañeros cámaras fantásticos a mi lado, muchas horas, demasiadas. Algunos se fueron porque quisieron y otros no (Jorge, un beso). Y también, por supuestísimo, en este primer año televisivo, tuve a todos los demás, todos esos que estáis en mi pensamiento mientras escribo estas líneas. Vosotros ya sabéis quiénes sois: Muchas gracias, muchos años más.


PD: Fae un añu tampoco sabía que los asturianos de más de 70 años son capaces de preguntar "¿A qué hora sale?" y "¿Pa qué periódicu ye?" más de 20 veces en dos minutos a gente que porta una cámara de televisión de 9 kilos. Y que esos mismos asturianos son incapaces de decir "TPA": "¿Y esto qué ye pa la PPA?".